W zasadzie 5 lat temu wszystko miało się od tego zacząć. Później pojawiła się Susanne i przełożyliśmy to na potem. A potem... Jak to zwykle w życiu bywa były inne, ważniejsze sprawy. Chcieliśmy żeby Zu miała jak najszybciej rodzeństwo i urodziła się Bianca. Teraz, kiedy w końcu zaczyna się wszystko powoli układać po naszej myśli stwierdziliśmy, że wreszcie jesteśmy na to gotowi.


Dziewczynki też są już na tyle "duże", że rozumieją pewne sprawy. Oboje z Robertem kochamy zwierzęta- szczególnie, że zawsze nam w życiu towarzyszyły, dlatego nie wyobrażamy sobie żeby w naszym wspólnym domu ich nie było. Początkowo był pomysł kota, ale tego gatunku Robert nie toleruje i ze względu na skłonność do AZS naszych dziewczynek zrezygnowaliśmy. Z kolei ja nie przepadam za chomikami, świnkami morskimi i królikami. I powoli drogą kompromisów doszliśmy do psiaka. Zależało nam na tym, żeby była to mała suczka. Reszta nie miała dla nas większego znaczenia. Dziewczynkom za to spodobała się rasa chihuahua, a jako, że miał być to poniekąd prezent dla nich, to ich zdanie było równie ważne. A ja dzięki temu miałam asa w rękawie przez kilka tygodni, korzystając przy każdej okazji ze zdania, że jak będą niegrzeczne to nie będzie żadnego psa- och jakie to niepedagogiczne:) Ale takim oto sposobem przedstawiam Wam nasza najmłodszą córeczkę - Fendi. I możecie sobie wyobrazić nieziemskie zadowolenie Roberta, że nawet psa mamy płci żeńskiej- czuje się niczym maharadża otoczony tylko damami :) Ale tak jak się spodziewałam to on ma na jej punkcie największego kręćka! Co kilka minut podchodzi sprawdzić czy jeszcze śpi. A jak tylko zauważy, że zaczyna się ruszać to pierwszy stoi przy jej legowisku. Dziewczynki są zachwycone i jedynie czego obawiałam się, że ich intensywność w okazywaniu uczuć może skończyć się tragicznie, tym bardziej przy niewielkich gabarytach naszego pieska. Ale o dziwo wszyscy we trójkę szaleją tak, że nie da się spokojnie na to patrzeć- od razu trzeba dołączyć!